مورچها بر خلاف این که یکی از ریزترین موجودات زنده هستن اما یکی از باحال ترین گونه های جانوری هم به حساب میان که زندگی اجتماعی بسیار پیچیده ای دارن. در گونه ای از مورچها، حتی وقتی که مورچه ملکه می فهمه که یکی از ملکهای رقیبش در کلونی درگذشته س هم با احترام و احتیاط کامل برخورد می کنه: در اول جنازه اونو تیکه تیکه کرده و بعد با تموم احترام اونو به خاک می سپارد. مورچهای ملکه معمولاً عمرهای طولانی دارن.
بعضی وقتا دو یا چند ملکه در اثر در دست نداشتن قلمرو و فضای کافی، با هم متحد شده و یه کلونی بزرگ رو به وجود میارن و اینجوری مورچهای کارگر و سکونتگاه هاشون رو هم با همدیگه تقسیم می کنن، بدون این که هماهنگی و هارمونی کل مجموعه دچار کوچیکترین مشکلی شه.
اما این همکاری ممکنه به یه فاجعه خطرناک منتهی شه چون اگه یکی از این ملکها دچار عفونت شده و بمیرد احتمال این که مورچه ملکه دیگه هم دچار همون مریضی عفونی شده و بمیرد هم زیاد میشه. پس مورچها تلاش می کنن در سریع ترین زمان ممکن از دست جنازه عفونی ملکه مرده خلاص شن.
اگه ملکها مورچهای کارگر کافی داشته باشن، بعضی از اونا جنازه ملکه مرده رو از محل زندگی و تخم گذاری ملکها بیرون برده و به قبرستانی خارج از کلونی منتقل می کنن. اگه ملکه مورچه کارگر کافی نداشته باشه اونا مجبور می شن که خود،بدون کمک مورچهای کارگر از دست جنازه ملکه شریکشون خلاص شن. بدین منظور ایشون خیلی کاربردی عمل می کنه و با آرواره هاش بدن ملکه مرده رو تیکه تیکه کرده و هر تیکه رو زیر خاک دفن می کنه.
محققان مرکز علم و فناوری اتریش واسه مشخص کردن اندازه خطرناک بودن این روش تدفین در مورد سرایت مریضی ملکه مرده به دیگر مورچهای حاضر در کلونی تحقیقاتی رو انجام دادن. بدین منظور اونا جفتای خیلی از مورچهای ملکه رو کنار هم قرار داده و بعد مایعی شامل یه جور قارچ مرگبار رو به بدن نصف اونا اسپری کردن و در میان گروه دیگه مقداری از این مایع خاص که عامل مریضی زایی در اون نبود فقط به یکی از مورچهای ملکه پاشیده شد.
هر گاه یکی از ملکهایی که به بدن اون مقداری مایع شامل قارچ مرگبار اسپری شده بود می مرد، ملکه سالم بعضی وقتا بدن اونو تیکه تیکه کرده و اونو به گوشه ای میکشونه تا اونو دفن کنه.
حتی در مواردی که یه ملکه اسپری شده با مایع بی خطر در لونه حضور داشت هم ملکهای دیگه ملکهای مرده رو زیر خاک دفن می کردن. ملکهایی که از انجام این کار دوری می کردن معمولاً بعد از مدت کوتاهی دچار عفونتای قارچی شده و از بین می رفتن. این تحقیق می تونه دفن کردن جنازه به وسیله آدم رو توجیه کنه.
به گفته محققان این روش برخورد با جنازه مردگان از زندگی اجتماعی و ترس از مریضی سر گرفته که در آدما و مورچها به طور کاملً مشابهه. دیگه حشرات اجتماعی مانند رنبورهای عسل هم روش مشابهی در برخود با مردگان خود دارن و با استخدام زنبورهایی که نقش مامور کفن و دفن رو دارن، جنازه این مردگان رو از کندو به بیرون از اون منتقل می کنن.
موریانها هم جنازه مردگان خود رو در دیواره های لانهای خود استفاده می کنن که عمل بسیار هوشمندانه ای به نظر می رسه. دلایل متفاوتی واسه اینجور رفتاری در میان مورچها متصوره که از اون جمله میشه گفت که دفن کردن جنازه ای که تیکه تیکه شده بسیار آسون تره و نابود کردن جنازه مریض می تونه از گسترش عامل مریضی زای قارچی جلوگیری کنه.